Το Σεπτέμβριο του 1957 ήμουν οκτώ χρονών και ζούσα στο βόρειο μέρος του Λιτλ Ροκ, στο Αρκάνσας. Πριν από λίγες βδομάδες παρακολούθησα τον εορτασμό των πενήντα χρόνων από την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων στο λύκειο Σέντραλ. Εννέα γενναίοι έφηβοι, που έγιναν γνωστοί ως «οι εννέα του Λιτλ Ροκ», ξεκίνησαν τη διαδικασία της φυλετικής ενσωμάτωσης στα σχολεία της Αμερικής. Στις 4 Σεπτεμβρίου 2007, ο κυβερνήτης Ορβάλ Φάμπιους έστειλε στο Αρκάνσας την Εθνική Φρουρά με αποστολή να εμποδίσει αυτούς τους μαθητές να εγγραφούν στο μέχρι τότε εντελώς «λευκό» λύκειο, ενάντια στην απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Όπως και όλος ο κόσμος, σοκαρίστηκα από τις εικόνες που έδειχναν το μίσος νέων λευκών μαθητών απέναντι σ ‘ εκείνα τα θαρραλέα παιδιά. Ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ έστειλε το στρατό για να διατηρηθεί η τάξη και να προστατευθούν οι μαύροι μαθητές.
Ξανάζησα αυτό το τρομακτικό και αποκαλυπτικό γεγονός παρακολουθώντας την πορεία γενναίων μοναχών και απλών ανθρώπων της Μιανμάρ: πορεία για την ελευθερία της χώρας και, ταυτόχρονα, έκκληση για βοήθεια από εμάς. Εκείνες τις πρώτες μέρες της εξέγερσης περίμενα με ελπίδα την απάντηση από τη Διεθνή Κοινότητα και, καθώς η Γενική Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών λάμβανε χώρα στη Νέα Υόρκη, σκέφτηκα ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη για μια σοβαρή αντίδραση. Ωστόσο, για ακόμα μια φορά, το Συμβούλιο Ασφαλείας φανέρωσε το πόσο άχρηστο είναι. Μια κραυγή ντροπής στεκόταν στο λαιμό μου κάθε φορά που άκουγα κάποιον αρχηγό κράτους να προφέρει τα σωστά λόγια, λόγια συμπαράστασης, χωρίς όμως να δείχνει την απαραίτητη θέληση να προβεί στις σωστές πράξεις. Και τώρα η στρατιωτική χούντα στην Μιανμάρ εφαρμόζει τις γνωστές της τεχνικές για να εξοντώσει τους διαδηλωτές.
Το 1999, με τη βοήθεια ενός έξυπνου πρέσβη, συναντήθηκα κρυφά με για λίγες ώρες με την Αούνγκ Σαν Σούου Κίι (βραβευμένη με Νόμπελ αγωνίστρια της δημοκρατίας και ηγέτις της αντιπολίτευσης) που βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό. Με ρώτησε αν πίστευα ότι η ίδια και οι άνθρωποί της θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το παράδειγμα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και το Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα για να παλέψουν για την ελευθερία. Το Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα σχηματίστηκε στις εκκλησίες του Νότου όπου οι μαύροι ήταν ελεύθεροι να συγκεντρώνονται, ακόμα και τότε που δεν είχαν δικαίωμα να συγκεντρώνονται οπουδήποτε αλλού. Επειδή, όμως, οι βουδιστές δεν συγκεντρώνονται συστηματικά, και χωρίς τη δυνατότητα να έχει η ίδια επαφή με τους ανθρώπους και να μεταδώσει το μήνυμά της, θεώρησα ότι το να οργανώσει τις μάζες με τον ίδιο τρόπο θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Ωστόσο, είδαμε τους μοναχούς να οδηγούν την εξέγερση. Ισως η Αούνγκ Σαν Σούου Κίι να είχε τελικά δίκιο.
Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την Αούνγκ Σαν Σούου Κίι και τους ανθρώπους της Μιανμάρ. Πρέπει να δράσουμε τώρα. Πόσες φορές βρεθήκαμε απλοί θεατές, χωρίς να κάνουμε κάτι; Πού είναι το Συμβούλιο Ασφαλείας, πού είναι η Ευρώπη; Πού έχουν πάει οι πεποιθήσεις μας για την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τη σφαγή των ανθρώπων της χώρας αυτής χωρίς να κάνουμε τίποτα για να το εμποδίσουμε; Σαν τη Βουδαπέστη το 1956, την Πράγα το 1968 ή την Τιενανμέν το 1989;
Οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι νέο-συντηρητικοί δεν δίστασαν να στείλουν στρατεύματα στο Ιράκ σ’ έναν παράνομο πόλεμο. Υπάρχουν φωνές σήμερα που μιλούν ανεύθυνα για πόλεμο με το Ιράν, αλλά είναι ικανοποιημένοι με λίγες εκφράσεις συμπαράστασης στον πόνο του λαού της Μιανμάρ. Ίσως θα έπρεπε να αφήσουμε την υποκρισία μας κατά μέρος και απλά να πούμε: «Δεν θέλουμε να βάλουμε σε κίνδυνο τα πετρελαϊκά και εμπορικά μας συμφέροντα». Αλλά τότε ας μην παριστάνουμε ότι ο στόχος μας είναι να προστατέψουμε τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ δεν ήταν υπέρ της ενσωμάτωσης αλλά πήρε μια γενναία απόφαση που άλλαξε τη ροή της αμερικανικής ιστορίας. Η φωνή που απαιτεί δικαιοσύνη μπορεί να ακουστεί από το Λιτλ Ροκ ώς τη Ρανγκούν.
Ελευθερώστε τη δημοκρατικώς εκλεγμένη Αούνγκ Σαν Σούου Κίι και όλους τους άλλους πολιτικούς κρατουμένους. Αποκαταστήστε τη δημοκρατία της Μιανμάρ, μια δημοκρατία όχι επιβεβλημένη απ’ έξω αλλά σφυρηλατημένη με τους αγώνες των ανθρώπων της Μιανμάρ.
Μπάρμπαρα Χέντριξ
Μουσικός
Πρόεδρος του ιδρύματος «Μπάρμπαρα Χέντριξ για την Ειρήνη» (“Barbara Hendricks Foundation for Peace and Reconciliation”)
www.barbarahendricks.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου