Από την Έλια Αποστολοπούλου
Στο Χειμωνιάτικο Παραμύθι είναι ο Λεόντιος, κρατά δηλαδή το ρόλο που συσπείρωσε απαξάπαντες τους κριτικούς, όποια σχολή θεάτρου κι αν προκρίνουν. Πριν συνεργαστεί στο Bridge Project είχε προλάβει να παίξει σε κάθε λογής μικρούς και μεγάλους ρόλους, να μαζέψει βραβεία και να συσσωρεύσει καλή φήμη. Σε καλό να του βγει.
Μπορεί εκ πρώτης όψεως να μη σου γεμίζει το μάτι, αλλά είναι –σχεδόν σίγουρα– ο σημαντικότερος κλασικός ηθοποιός της γενιάς του. Παίζει πιάνο, διαβάζει εκκλησιαστική ιστορία, αποπειράθηκε κάποτε να μάθει αρχαία ελληνικά στις διακοπές του και είχε μάλιστα γίνει δεκτός ως υποψήφιος διδάκτορας βικτωριανής λογοτεχνίας με ειδίκευση στην κουλτούρα του θανάτου. Η εφημερίδα Independent τον έχει αποκαλέσει «μεγαλύτερο θεατρικό ηθοποιό της γενιάς του».
Ο βρετανός ηθοποιός Σάιμον Ράσελ Μπιλ γεννήθηκε το 1961 στη Μαλαισία, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως γιατρός, και έδωσε την πρώτη θεατρική παράστασή του στα 14. Ήρθε στο προσκήνιο στο τέλος της δεκαετίας του 1980 με μία σειρά από κωμικές παραστάσεις της Royal Shakespeare Company. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 διεύρυνε το ρεπερτόριό του με συγκινητικούς ρόλους, όπως του Κωνσταντίνου στο Γλάρο του Άντον Τσέχοφ, του Όσβαλντ στους Βρικόλακες του Ερρίκου Ίψεν και του Έντγκαρ στον Βασιλιά Ληρ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Στη Royal Shakespeare Company συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Σαμ Μέντες, ο οποίος τον σκηνοθέτησε στα έργα: Τρωίλος και Χρυσηίδα, Ριχάρδος Γ’ και Τρικυμία. Ο Τζον Κερντ τον καθοδήγησε στον Άμλετ για το Εθνικό Βασιλικό Θέατρο της Μεγάλης Βρετανίας και στον Μάκβεθ για το θέατρο Αλμέιντα, δύο ρόλους που επρόκειτο να σφραγίσουν τη μετέπειτα διαδρομή του.
Με τον Σαμ Μέντες συνεργάστηκαν και πάλι στον Οθέλλο για το Εθνικό Βασιλικό Θέατρο της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ αργότερα συμμετείχε στις δύο παραστάσεις που σκηνοθέτησε ο Μέντες για το θέατρο Ντόνμαρ του Λονδίνου: τη Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ και το Θείο Βάνια του Τσέχοφ, για το οποίο κέρδισε το βραβείο Ολίβιε το 2003 ως καλύτερος ηθοποιός. Από το 1995 συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο της Μεγάλης Βρετανίας με σκηνοθέτες, όπως η Ντέμπορα Γουόρνερ και ο Νίκολας Χάιτνερ. Το 2007 εμφανίστηκε στο Μπρόντγουεϊ παρωδώντας τον βασιλιά Αρθούρο στο μιούζικαλ Spamalot των Monty Python, για το οποίο έλαβε εξαιρετικές κριτικές. Το 2008 έκανε και το ντεμπούτο του ως τηλεοπτικός παρουσιαστής στη σειρά Sacred Music του BBC 4 για τη δυτική εκκλησιαστική μουσική. Φέτος συμμετέχει στο Bridge Project υποδυόμενος τον Λεόντιο στο Χειμωνιάτικο Παραμύθι του Σαίξπηρ και τον Λοπάχιν στον Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ.
Αξίζει να αναφερθεί ότι δεν κωλώνει με τίποτα και παίζει τα πάντα, αρκεί να βρίσκεται σε περιβάλλον πνευματικότητας και καλού γούστου. Σινεμά και τηλεόραση συγκαταλέγονται στις προτιμήσεις του. Μάλιστα, το 1997 υποδύθηκε τον Κένεθ Γουίντμερπουλ στην τηλεοπτική διασκευή του έργου A Dance to the Music of Time του Άντονι Πάουελ κερδίζοντας το βραβείο καλύτερου ηθοποιού των Βρετανικής Ακαδημίας Τηλεοπτικών Βραβείων.
Στις πρόβες για την παράσταση Jumpers, ρώτησε τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λεβό: «Γιατί παίζω πάντα αποτυχημένους; Ή μήπως γίνονται αποτυχημένοι επειδή τους υποδύομαι εγώ;». Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, ο Σάιμον Ράσελ Μπιλ έχει καταφέρει να μετατρέψει την έλλειψη αυτοεκτίμησης σε τέχνη. Ο σκηνοθέτης Τρέβορ Ναν, με τον οποίο έχουν συνεργαστεί επί σειρά ετών στο Εθνικό Θέατρο της Μεγάλης Βρετανίας πιστεύει ότι: «Στο παίξιμο του Σάιμον το νευρικό σύστημα βρίσκεται πολύ κοντά στην επιφάνεια. Νομίζεις ότι το δέρμα του είναι λεπτότερο από των υπόλοιπων ανθρώπων. Φέρνει τη σκέψη προς την επιφάνεια και μοιάζει εκτεθειμένος. Σκέφτεται πιο γρήγορα από οποιονδήποτε άλλο γύρω του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου