Juicy Liou

Και εκεί που έπινα στα μουλωχτά κάτω από το κάθισμα το jus μου κόντεψε να μου κάτσει το καλαμάκι στο λαιμό: «Τώρα πια δεν μπορεί να βγει κανείς από το θέατρο. Δεν έχουμε τίποτε μαζί σας, αλλά αν κάποιος προσπαθήσει να ξεφύγει θα τον πυροβολήσουμε» – και άστραφτε δίπλα στη μύτη μου η κάνη του καλάσνικοφ. Ε, μα καλά, κύριε Fura μου, για μια πορτοκαλαδίτσα κάνετε έτσι; Θα μπορούσε να ήταν και σαγκρία, δεν λέω!

Ενώ ο κ. Μινκοφσκί, μάλιστα. Έξω καρδιά ο άνθρωπος. Με το χιούμορ του, το σκέρτσο του, την τσαχπινιά του. Ομιλητικότατος για μαέστρος! Μας εξηγούσε και τα καθέκαστα κάθε κομματιού (ανάθεμα ποιος καταλάβαινε) κι ήμασταν όλοι πασίχαροι. Μόνο μια γαλλική ξινίλα πετάχτηκε μ’ ένα «ça suffit!» (φτάνει πια), αλλά τον «ταχτοποίησε» το ευγενέστατο ελληνικό κοινό καταλλήλως. Αμ πώς;

Και μια που οι μαέστροι διεθνούς βεληνεκούς έχουν φέτος ρέντα, ο επόμενος φιναλίστ που κανένα σοβαρό κορίτσι δεν πρέπει να χάσει είναι ο 36χρονος Γάλλος Ζερεμί (Ρορέρ). Ανερχόμενος, ομορφόπαιδο, με μαλλί ντεγκραντέ, βαθυγάλαζο μάτι και σαρκώδη χείλη, τείνει την μπαγκέτα και κλονίζεται το είναι σου. Οι ρέμπελοι με τις κιθάρες και το ρίμελ είναι πια μια κιτς ανάμνηση. Vite, vite filles.

Η τελική αποθέωση όμως ανήκει στον κ. Παπαδημητρίου, την ιέρεια συμβία και τους Αχαιούς του. Για δυο ώρες αναβίωνε το αρχαίο ελληνικό κάλλος με πυρσούς, δαδιά και χρυσαφί body-painting. Έτοιμη ήταν η ζωοφόρος να ξεκολλήσει από απέναντι και να γίνει τατού στην περικεφαλαία της Φωτεινής Δάρρα μα τη γλιτώσαμε λόγω εγκαινίων.

Τρόπος του λέγειν δηλαδή, διότι τα Αλκατράζ μέτρα ασφαλείας των Εγκαινίων-Υπερπαραγωγή-Δεύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες μας ξεποδαριάσανε εφόσον η διέλευση πεζών απαγορευόταν σχεδόν μέχρι τον Κολωνό. Ορθά! Είναι και εποχή μπουγέλου και κάλλιστα θα μπορούσε ο καθένας μας να κουβαλά μια μπόμπα-τσέπης σε πολυμπάγκ.

Ειδικοί σε κάτι τέτοιο θα ήταν το δίδυμο Αόρατου τσίρκου Τσάπλιν-Τιερέ, γι’ αυτό και στο συμβόλαιό τους απαγορεύεται ρητά η οποιαδήποτε βόλτα στην Ακρόπολη και τα πέριξ και πολύ πιθανό η διαμονή τους να είναι και στο Περιστέρι. Καθόλου δεν τους ένοιαξε παρ’ όλα αυτά, μιας που δεν έχουν πολλές απαιτήσεις, νομάδες άνθρωποι – και χάμω να τους στρώσεις καλά θα τους είναι. Άσε που μπορεί να το κάνουν αόρατο κι αυτό…