Synch Festival

Για 6η συνεχή φορά το Synch Festival μας καλεί να συγχρονιστούμε στους ήχους και τις εικόνες του. Αναμφίβολα μοναδικό στο είδος του εντός των ελληνικών συνόρων, είναι το πιο πρωτοποριακό μουσικό γεγονός της πόλης τα τελευταία έξι χρόνια. Δεκάδες ονόματα της παγκόσμιας αλλά και εγχώριας ηλεκτρονικής και όχι μόνο μουσικής σκηνής έχουν ανέβει στα stages του φεστιβάλ δίνοντας μια γεύση πραγματικής φεστιβαλικής «κουζίνας». Με αφετηρία ένα καθαρό εργοστασιακό περιβάλλον εκτός αστικού ιστού, το τεχνολογικό και πολιτιστικό πάρκο στο Λαύριο, το Synch έθεσε τις πρώτες βάσεις μιας σοβαρής προσπάθειας για μια διοργάνωση με πραγματικό περιεχόμενο τη μουσική. Ικανοποιώντας τη δίψα ενός μεγάλου κοινού για μουσικές που πάνε ένα βήμα πιο μπροστά από αυτό που μας σερβίρεται σε αφθονία και ελαφρά τη καρδία, το Synch έχει μπει για τα καλά στη λίστα των πολύ αναμενόμενων γεγονότων της χρονιάς.
Η μεταφορά του, δυο χρόνια πριν, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι φέρνει το φεστιβάλ πιο κοντά στο κοινό του, στον πυρήνα της πόλης, διατηρώντας βέβαια αναπολήσεις από εμπειρίες που κοιτάνε τη θάλασσα και μια περισσότερο αποστειρωμένη ηλεκτρονική αύρα. Αν και οι επιλογές των ονομάτων φανερώνουν μια μικρή «νοθεία» σε σχέση με τον αρχικά αυστηρό ηλεκτρονικό του χαρακτήρα, το αποτέλεσμα διατηρεί τη δύναμή του και ευνοεί μια λιγότερο μονότονη εμπειρία.
Ονόματα όπως Mum, Apparat, Vladislav Delay, Bonobo, !!!(Chk Chk Chk), Tuxedomoon, Liars, Stereolab, Holy Fuck, Roisin Murphy έχουν γ…εμίσει μυαλό μας και έχουν ταρακουνήσει το σώμα μας με τις περασμένες εμφανίσεις τους στο φεστιβάλ.
Φέτος οι προσδοκίες μας υψηλές και τα πόδια μας καλά προετοιμασμένα για ατελείωτες ώρες ορθοστασίας και χορού με μια μπύρα στο χέρι. Μια δροσιστική βουτιά στις μουσικές των Squarepusher, Ebony Bones, Junior Boys, 3 Chairs, Fennesz (για άλλη μία φορά), A Mountain Of One, Aeroplane Mathew Jonson και άλλων πολλών θα ανεβάσει μάλλον τη θερμοκρασία μέσα στα πρώτα βήματα του φετινού καλοκαιριού. Αθλητικά παπούτσια λοιπόν, δροσερά ρούχα και ορθάνοιχτα αυτιά για να απολαύσουμε την φετινή μουσική εμπειρία που λέγεται SYNCH.









Οι συντάκτες του ΕΦ επιλέγουν τα highlights του φεστιβάλ και εξηγούν γιατί πρέπει να είσαι εκεί.


EBONY BONES.

Multi Color Schizo-Sounding Lady

Είναι μαύρη, ψηλή και όμορφη με υπερφυσικό ξανθό μαλλί afro-funk και χαρακτηριστική στυλιστική εμμονή με τα technicolor χρώματα, τα τεράστια βραχιόλια και τα γεωμετρικά σχέδια, ενώ στο πρόσφατο Primavera της Βαρκελώνης δεν δίστασε να ερμηνεύει φορώντας ολόσωμα βαριά ρούχα και δερμάτινα μαύρα γάντια παρόλη τη ζέστη και την υγρασία. Είναι βέβαια η Ebony Bones. Στα 12 της την ανακαλύπτουν ως υποκριτικό ταλέντο και από το 1998 μέχρι το 2005 η Ebony μαζεύει φήμη και βραβεία, υποδύεται τη fashionista στη σαπουνόπερα Family Affairs και γίνεται πολύ δημοφιλής. Η, κατά τα British Soap Awards, Sexiest Female Ebony κάνει φόκους στη μουσική και το 2007 τη βρίσκει να συνθέτει και να τραγουδάει ενώ καταπιάνεται με τα DIY ρούχα των live της δίνοντας το δικό της στίγμα. Το ασεβές «Don’t Fart On My Heart» προκαλεί τα πλήθη και ανοίγει το live των Basement Jaxx. Ακολουθεί τo «We Know All About You» για να επιβεβαιώσει ότι πρόκειται για νέο μεγάλο αστέρι που θα καταφέρει να μπλέξει το glam rock του David Bowie με την street κουλτούρα. Η Ebony δείχνει να μανατζάρει πολύ έξυπνα τον εαυτό της αφού μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα διαδίδει τη φήμη της on line σε σημείο που να μην βρίσκεις εισιτήριο για τα live της. Της ζητούν να παίξει στη συναυλία «Obama for America» στη Νέα Υόρκη, ενώ καταλήγει στο στούντιο με τον συνεργάτη του Mark Ronson, Andrew Wyatt και ηχογραφεί το βιβλικό W.Α.R.R.I.O.R , ένα κομμάτι εμπνευσμένο από τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα και το «1984» του Όργουελ. Η ίδια περιγράφει τον ήχο της ως «schizo-sounding» μια συλλογή από αντιθέσεις όπως είναι και η ίδια. H Ebony κλείνει στη βαλίτσα της το “Bone of my Bones” του 2009 και ταξιδεύει στα φεστιβάλ του Glastonbury, του Primavera και έρχεται στο δικό μας Synch!

Fujiya & Miyagi.

Light Bulb Krautrock.

To Κarate Kid και ο συμπαθητικός-εκνευριστικός Mister Miyagi -που δίδασκε με τη μέθοδο chopstick-μυγάκι- είναι για πολλούς από εμάς ανάμνηση της εφηβείας ή έθιμο του Κυριακάτικου μεσημεριού, για κάποιους άλλους όμως είναι αφορμή για ηλεκτρονικές μελωδίες. Οι Fujiya & Miyagi μας έρχονται από το συννεφιασμένο Brighton για να δηλώσουν φάν του Krautrock και των μποέμικων 70s οπότε σίγουρα θα σου θυμήσουν Can ,Neu και πιθανώς από τα 90s Aphex Twin. Οι Lewis, Best, Hainsby και Adams γνωρίζουν απο το 2003 και μετά μεγάλη φήμη μέσα από μουσικές εκδόσεις όπως το NME και το Pitchfork Media, ενώ το «Transparent Things» του 2006 αποθεώνεται. Το 2008 ηχογραφούν για τον Bomb the Bass και τη !Κ7 Records και κομμάτι τους μπαίνει στο «Future Chaos». To puppet keyboard, που εμφανίζεται στο βίντεο του κομματιού, το βλέπουν πριν βγει το single πάνω από 500.000 θεατές του Youtube. Στο φωτογραφίες του τελευταίου άλμπουμ τους «Lightbulb» τους κατατρέχουν λαμπτήρες, ιδέα δική τους γιατί όπως λένε οι λαμπτήρες είναι οπτικά θεαματικοί αλλά και «σπιτικοί» σαν ιδέα αφού συχνά αλλάζουμε καμένες λάμπες στο σπίτι. Γράφουν για αυτούς ότι συνθέτουν πραγματικά εθιστική μουσική μέσα από μια εντελώς πρωτότυπη προσέγγιση της ποπ. Ανυπομονούν να έρθουν στην Ελλάδα και εμείς ανυπομονούμε να τους ακούσουμε από κοντά εντός ολίγου.

THE BUG

Η ώρα του δυνατού dubstep

Και αυτός εδώ, άρτι αφιχθείς από την ηλεκτρονική σκηνή του Primavera 2009, αφού οι dubstep λούπες του ξεσήκωσαν το κοινό της σκηνής του Pitchfork. Πίσω από το όνομα Bug βρίσκεται ο μουσικός παραγωγός Kevin Martin, ο οποίος έχει διανύσει μίλια μουσικής δημιουργίας χωρίς να μένει στο ίδιο σημείο και άποψη, αφού δουλειές του έχουμε ακούσει από πολυσυλλεκτικά label όπως Ninja Tune, Virgin, Hyperdub, Rephlex, Word Sound και Tigerbeat 6. Με προφανή αγάπη για το dub, ως γνήσιο βρετανικό τέκνο από το 1997 και μετά συνεργάζεται με μετρ του είδους, ανάμεσά τους οι DJ Vadim και Rootsman. Αργότερα ο Steve Goodman (Kode9) θα του ανοίξει τον δρόμο για τις μεγάλες παραγωγές του μπάσου. Μια νέα γενιά παραγωγών γεννιέται στη Γηραιά Αλβιώνα (Loefah, Digital Mystikz, Skream) και το dubstep γίνεται η νέα αγάπη των clubbers. H Ninja Tunes μας παρουσιάζει το 2008 το «London Zoo» και ο Bug απολαμβάνει πλέον τους κόπους χρόνων ως ένας από τους πιο περιζήτητους ρεμίξερς, με πελάτες από Thom Yorke (Radiohead) μέχρι Grace Jones. O ίδιος δηλώνει την αγάπη του για το πολυεθνικό χωνευτήρι που λέγεται Λονδίνο, αλλά και για την Τζαμάικα που τη θεωρεί βασική πηγή επίδρασης. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην Ελλάδα εξηγεί τις επιρροές του. «Είμαι παιδί του post punk, του John Peel και της γραμμής αίματος του πατέρα και του παππού μου – υπήρξαν και οι δύο τους μουσικοί. Αυτό που αγάπησα στο dubstep είναι η αρχική ανομοιογένεια και η αλλοπρόσαλλη αυθεντικότητά του».


CARIBOU

Μαθηματική ευφυΐα σε ψυχεδελικές γραμμές

O Καναδάς για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει πως έχει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μουσικές σκηνές. Από ακαδημαϊκή οικογένεια μαθηματικών ο Daniel Victor Snaith από το Οντάριο με διδακτορικό από το Imperial College London στο βιογραφικό του φαίνεται από μικρός ότι θα ανατρέψει τις στατιστικές. Mόλις 14 ετών ακούγοντας στο καλλιτεχνικό Manitoba τραβάει τα βλέμματα των μουσικοκριτικών με το άλμπουμ του «Star Breaking My Ηeart» και η ηλεκτρονική σκηνή βρίσκει ένα νέο μάστορα του είδους. Οι μουσικές του υποδεικνύουν free jazz 70s , αμερικάνικα indie 90s, post acid house και βρετανική τέκνο. Το 2004 θα τον δυσκολέψει λίγο αφού κατηγορείται για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας από τον Punk rocker/παλαιστή Manitoba και το όνομα του σύντομα θα αλλάξει στο εξωτικό Caribou. Tην επιτυχία του «Τhe milk of human kindness» θα διαδεχτεί το υπέροχο «Αndorra» το οποίο θα αναδείξει τον Caribou σε έναν από τους επιδραστικότερους καλλιτέχνες της τελευταίας δεκαετίας και θα βάλει στο ράφι του το βραβείο Polaris 2008. To κομμάτι «Melody day» θα συγκινήσει εκατομμύρια κόσμο δημιουργώντας συγκεχυμένα αισθήματα χαράς και μελαγχολίας. Ο Caribou στην τελευταία του εμφάνιση στην Αθήνα άφησε πίσω του κοινό μαγεμένο και ανυπόμονο για λίγο ακόμα. Στα προσεχώς λοιπόν , η στιγμή αυτή έρχεται.


3 CHAIRS

Στα Detroit κύματα του freestyle και της techno

Αν και πρόκειται για στατικό τίτλο δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις μεγαλώσει με ηλεκτρονική dance και να ψάχνεις καρέκλα για να κάτσεις. Το «Tρίτο Κύμα» του Detroit θα ξεσηκώσει λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Παρασκευής το κοινό του Synch. Οι 3 Chairs ξεκίνησαν με πρωτεργάτες τους Kenny Dixon Jr και τον Theo Parrish. Ειδικά γύρω από το όνομα του πρώτου κυκλοφορεί αρκετή μυθολογία, καθότι αν και πρόκειται για τους πιο σημαντικούς παραγωγούς του Detroit ήχου και έχει εμπνεύσει πολύ κόσμο, αρνείται να δίνει συνεντεύξεις και να φωτογραφίζεται. Η απήχηση του πέρασε τα όρια του Ατλαντικού και αναμενόμενα έγινε πολύ αγαπητός στη Βρετανική σκηνή. Κομμάτια όπως τα «Can’t Kick This Feeling», «Sunday Morning», «Dance if u Want 2» έγιναν κλασική ανθολογία στο dance floor ενώ στράφηκαν προς αυτόν θρυλικά ονόματα της House όπως οι Masters At work και Laurent Garnier. H κολλεκτίβα που αριθμεί τους Theo Parrish, Kenny Dixon (aka Moodyman),Rick Wilhite και Malik Pittman είναι οι απόγονοι αφενώς των Juan Atkins, Kevin Saunderson, Derrick May (Πρώτο) και αφετέρου των Carl Craig, Stacey Pullen, Jeff Mills και Kenny Larkin. To project των 3 Chairs μαγειρεύει τη σωστή συνταγή της soul, jazz, disco, funk και techno O Theo Parish θα εμφανιστεί με τους Pittman και Wilhite όπου θα τζαμάρουν, θα μας δώσουν δυνατά ντραμς και ατελείωτα street freestyle και όπως λέει και ο ίδιος «ο κόσμος είναι απλά άνθρωποι και κάποιες φορές μας απογοητεύουν, αλλά ένα καλό κομμάτι ποτέ.»


AEROPLANE

Το αεροσκάφος που απογειώνει τη disco

Στις 03.00 του Σαββάτου στη σκηνή D7 θα χτυπήσει η disco καρδιά του Βελγίου αλλά και η δική μας αφού πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά ντουέτα remixer-DJ στην Ελλάδα με πειραγμένα από τα χεράκια τους κομμάτια που ακούγονται καθημερινά σε ραδιόφωνα και μπαρ. Στο cockpit του αεροσκάφους κάθονται οι Stephen Fasano και Vito Deluca ενώ το σήμα έρχεται από τον Πύργο Ελέγχου της Eskimo Recordings. Όταν κάπου στο 2000 τα πάρτι των Eskimo boys έγιναν δισκογραφική εταιρεία τότε το label με το παγωμένο όνομα αγκάλιασε καλλιτέχνες της nu disco και των ψυχεδελικών μελωδιών όπως οι Prince Thomas (aka Lindstrom), Low Motion Disco, Downtown Party House, Division by Zero κ.ά. Η νέα χορευτική κουλτούρα δείχνει να έχει εγκαταλείψει τα βαριά industrial electro ακούσματα και να μετακινείται προς κάτι πιο απροσδόκητο, ευχάριστο και ανεβαστικό, κάτι σαν μια ανένταχτη disco. Στο ρεύμα αυτό προσθαλασσώνονται οι Aeroplane και διασκευάζουν από Cobra Dukes, MGMT, Lindström, Cut Copy, Grace Jones, Bloc Party, και Friendly Fires. Οι όροι Cosmic Nu Disco και Balearic είναι χαρακτηριστικοί για τους ιταλικής καταγωγής αλλά Βελγοαναθρεμμένους Fasano και Deluca. Η τελευταία τους εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη δεν άφησε κανένα παραπονεμένο. Στο επανιδείν λοιπόν τα ξημερώματα της Κυριακής.


ΜATHEW JOHNSON

Ο σεφ του μίνιμαλ techno

Mετά τον Caribou άλλος ένας καλλιτέχνης που δικαιώνει τη γνώμη μας για την ανερχόμενη σκηνή του Καναδά. Η techno σκηνή μπορεί να αισθάνεται περήφανη για την εξέλιξη της μέσα από τα χέρια του Mathew Johnson, το ίδιο και οι υπεύθυνοι των label Sub static, Minus, Perlon και Kompakt. H όλη υπόθεση ξεκίνησε όταν πιτσιρικάς ακόμα είχε εμμονή με το να χτυπάει πιάτα και κατσαρόλες στο σπίτι του. Γρήγορα οι γονείς του για να γλυτώσουν το νοικοκυριό τους αλλά και για να εμψυχώσουν την κλίση του τον έγραψαν στα 7 του σε σχολή για drums. O χαρισματικός Καναδός κυκλοφορεί παρέα με την Wagon Repair το ψυχεδελικό «Symphony For The Apocalypse» και μας πάει σε μοναδικά μίνιμαλ μονοπάτια. Ο ίδιος ομολογεί ότι ακούει ίσως περισσότερο hip-hop, rap και drum & bass παρά techno. Η ευελιξία του όμως ως προς το να συνδυάζει ψηφιακό με αναλογικό ήχο δίνει ένα δικό του χαρακτηριστικό techno-fusion ήχο με ρευστές μπασογραμμές και drum ‘n’ bass λούπες. Ο Johnson έχει ρεμιξάρει καλλιτέχνες όπως οι Chemical Brothers, Moby και Nelly Furtado ενώ καινοτομεί για το είδος του συμμετέχοντας σε live σχηματα πειραματιζόμενος με τη jazz και τη soul. Το 2004 το περιοδικό Groove τον ανακηρύσει σε καλύτερο παραγωγό. Περιμένουμε τη στιγμή του «Marionette».

Biomass

Ηχητική Αντίσταση

Δυστοπικά ηχοτοπία, drone στοιχεία, δάνεια από την κρητική μουσική, τη jazz και τα blues, μεταβιομηχανικές αποδομήσεις της μελωδίας, συναυλίες σε καταλήψεις και στο Πολυτεχνείο, ηχητική αντίσταση, συμπαράσταση στους κρατουμένους, πολιτική αφύπνιση.
Στο πρώτο του άλμπουμ, Miledrops, που ηχογράφησε όσο ζούσε στη Νάπολη για λογαριασμό της εκλεκτικής Quetempo, βυθίζεται σε dub ατμόσφαιρες και καταθέτει τα σέβη του στον μεγάλο Miles. Ακολουθεί το Market, το 2007, όπου η φωνή της Mattie May Thomas από το 1939 και την κοινοτική φυλακή του Μισισιπή ντύνεται με drone και ambient beats, δημιουργώντας ένα κλειστοφοβικό ηλεκτρονικό blues περιβάλλον, μέσα από το οποίο μιλάει για την εξουσία, τον καταναλωτισμό και την καταστολή. Τελευταίο δισκογραφικό του χτύπημα, το Electrozali, στην εξίσου εστέτ Low Impedance. Eλέκτρο και πεντοζάλη. Λύρα και Dub. Εικόνες του Ψηλορείτη σε βιντεογουόλ υπόγειου Βερολινέζικου club. Καταπληκτικό άλμπουμ που έχει κάνει τους υποψιασμένους να περιμένουν πως και τι την εμφάνιση του Biomass στο τόσο ταιριαστό για τη μουσική του Αμφιθέατρο της Τεχνόπολης, το Σάββατο 13 Ιουνίου.


Jazzanova

Soul Βερολινέζοι

Ξεκίνησαν το 1995, μια ολιγομελής παρέα στην αρχή, μια πολυπληθής κολεκτίβα στη συνέχεια. Αν και τέκνα της βερολινέζικης τέκνο, αφέθηκαν αφειδώς (sic) στις επιρροές τους. Πάντρεψαν τα broken beats, το hip hop και την jazz και δημιούργησαν ένα μοναδικό χαρμάνι στο οποίο οι ανά τον κόσμο μουσικοί γραφιάδες έβαλαν την ταμπέλα nu jazz.

Υπήρξαν άλλη μια ανακάλυψη του παραγωγού του BBC και γκουρού του είδους Gilles Peterson. Έγιναν γρήγορα γνωστοί, κυρίως χάρη στις ικανότητες τους να μιξάρουν κομμάτια άλλων, όπως οι 4hero, οι Koop, οι Masters At Work, Ian Pooley, M.J. Cole, κ.ά. Η αγάπη τους για το breakbeat ήταν εμφανής στις πρώτες τους δισκογραφικές εμφανίσεις. Σιγά σιγά, όμως τα beats άρχισαν να παραχωρούν τη θέση τους στις πλούσιες ενορχηστρώσεις, τη μπόσα νόβα και τα mellow soul φωνητικά. Όταν ακούς τα τελευταία τους άλμπουμ θαρρείς ότι τα nerds της κονσόλας μάζεψαν σε ένα παραθαλάσσιο στούντιο της Ιπανέμα τους μεγάλους μάστορες της Motown και της Staxx. Όταν θα πέφτει ο ήλιος την Παρασκευή 12/6, ο κόσμος που θα λικνίζεται στους ήχους των Jazzanova (που θα έχουν μαζί τους και τον Paul Randolph) μόνο το σκοτεινό Βερολίνο δε θα σκέφτεται.

Merzbow
ασ
Melodies are for pussies

«Καλέ τι έπαθε αυτό; Χάλασε;»
Αν η δόλια η μάνα σας άκουγε να ξεχύνονται οι αποκρουστικοί θόρυβοι του Merzbow από το στερεοφωνικό του δωματίου σας, σίγουρα θα καλούσε τον παπά της ενορίας να σας χτυπήσει κανέναν εξορκισμό, να έρθετε στα ίσια σας.
Τι θεωρείτε ότι είναι μουσική; Ρυθμός, μελωδία και τα λοιπά; Ο ορισμός που έχει προταθεί από τους κοινωνιολόγους και τους εθνομουσικολόγους είναι «ήχος οργανωμένος με ανθρώπινο τρόπο». Ε, λοιπόν, αυτές οι συμβάσεις είναι πολύ στενές για να περιγράψουν τον ήχο του Merzbow. Μερικές φορές ο ήχος αυτός φαντάζει τόσο απάνθρωπος, άλλες τόσο απόκοσμος, σαν να τον γέννησε ο Εξαποδώ. Ορκισμένος εχθρός της αρμονίας και θεωρητικός του θορύβου, από το 1980 διατρανώνει την αδιαπραγμάτευτη αυτή στάση του μέσα από τα άπειρα άλμπουμ που έχει εκδώσει. Και όταν λέμε άπειρα, εννοούμε άπειρα… πάνω από 400 δίσκοι, κασέτες και συμμετοχές σε συλλογές. Πόση έμπνευση χρειάζεσαι πια για να ηχογραφείς κάθε δυο μέρες τον αποχυμωτή σου ενώ τον έχεις γεμίσει βίδες. Οι πιστοί φαν του πάντως δεν είναι και λίγοι. Πίνουν θειάφι στο όνομά του και προσεύχονται στον Αζαζέλ να μην παρανοήσει ο υποχόνδριος Ιάπωνας και ακυρώσει (για τον φόβο των χοίρων) την εμφάνισή του, την Κυριακή 14 Ιουνίου, στο Αίθριο του Μουσείου Μπενάκη.







Tortoise

Μετρ του στούντιο

Όταν ξεκίνησαν να παίζουν ως Tortoise, οι δημοσιογράφοι έσπευσαν να τους κατατάξουν στο αναδυόμενο τότε ποστ ροκ ρεύμα. Γρήγορα όμως οι Tortoise έκαναν σε όλους σαφές ότι δεν γνωρίζουν από όρια και καλούπια. Σε κάθε άλμπουμ τους επαναδιαπραγματεύονταν τις μουσικές τους κατευθύνσεις και επαναπροσδιορίζουν τον εαυτό τους.

Κάθε κομμάτι τους είναι μοναδικό. Ενσωματώνουν στη μουσική τους μια τεράστια γκάμα ειδών και ακουσμάτων. Ακουστικές μελωδίες, προγκρέσιβ ροκ, τζαζ, νταμπ, ηλεκτρονική μουσική. Κι ενώ οι περισσότεροι καλλιτέχνες προσπαθούν να αποτινάξουν τις επιρροές των προκατόχων τους και να δώσουν το δικό τους μουσικό στίγμα, οι Tortoise δανείζονται τα καλύτερα στοιχεία από τη δυτική μουσική των 40 τελευταίων χρόνων για να δημιουργήσουν τα δικά τους ορόσημα. Μέσα από μια αδιάκοπη κοπτοραπτική ήχων έχουν καταφέρει να φτιάξουν ένα τόσο ξεχωριστό μινιμαλιστικό μουσικό στίγμα που τους έχει κάνει σημείο αναφοράς στη σύγχρονη μουσική. Όσοι τους είδαν στην καταπληκτική συναυλία που έδωσαν στο Τεχνολογικό Πάρκο στο Λαύριο, πριν από λίγα Synch, ξέρουν ότι όταν ανέβουν στη σκηνή της Τεχνόπολης στις 12/6 θα βιώσουμε μια μοναδική live εμπειρία.

Puppetmastaz

Η Miss Piggy Χορεύει R’n’B;

«Μαμά, μαμά τι σημαίνει bitches and ho’s?».
Την Παρασκευή 12/6 μην περιμένετε να ανέβει στη σκηνή κανονικό συγκρότημα. Όταν λέμε κανονικό, εννοούμε με ανθρώπους. Γιατί οι Puppetmastaz μια χαρά κανονικό συγκρότημα είναι, μόνο που αποτελούνται από μαριονέτες. Παρόλα αυτά, αυτό δεν τους εμποδίζει να παίζουν χιπ χοπ, λες και κατάγονται από το Μπρούκλυν.

Μα ραπ από κούκλες; Γιατί όχι; Φαντάσου οι προβεβλημένοι από το Mtv gangstas να ασχολούνταν περισσότερο με τις ραφές και τα πούπουλα τους, παρά με κωλοφτιαγμένα αυτοκίνητα, ναρκωτικά και όπλα. Πέρα από την πλάκα όμως, οι Puppetmastaz παίζουν αξιοπρεπέστατο χιπ χοπ, κάτι που τους έχει κάνει διάσημους σε όλη την Ευρώπη. Παίζουν ασταμάτητα είτε σε clubs είτε σε παιδικά φεστιβάλ. Τα βίντεο στο Ίντερνετ δείχνουν ότι και τα δυο ακροατήρια το απολαμβάνουν εξίσου. Γι αυτό προετοιμάσου για skills στο ραπάρισμα και στο πικάπ και για ατέλειωτο χορό. Και εκεί που θα ανεβοκατεβάζεις το κεφάλι στο ρυθμό του μπάσου, κοίτα λίγο γύρω σου. Μπορεί κάπου να πετύχεις τον Κέρμιτ και τον Γκόνζο ντυμένους pimps να αράζουν παρέα με τίποτα μπάρμπι.

Mulatu Astatke & The Heliocentrics

Αβάντ άφρο

Γεννημένος στην Αιθιοπία, το 1943, ο Astatke άρχισε τις μουσικές του σπουδές στη Νέα Υόρκη, τη Βοστόνη και το Λονδίνο. Συνεργάστηκε με τον μεγάλο Duke Ellington κατά τη δεκαετία του 70, αλλά έπρεπε να περιμένει το 2005 και τον Τζιμ Τζάρμους να επιλέξει τη μουσική για να ντύσει την κορυφαία του ταινία Broken Flowers, για να γίνει ευρύτερα γνωστός. Η μουσική του, ένα κράμα afro, jazz και funk έγινε πασίγνωστη από εκείνη τη στιγμή και μετά. Τοποθετήθηκε στην κορυφή των προτιμήσεων όχι μόνο αυτών που ψάχνουν τους ήχους του κόσμου, αλλά και των fan της φανκ και χιπ χοπ σκηνής Η καλύτερη εισαγωγή στη μουσική ιδιοφυία του Mulatu είναι το τέταρτο μέρος της συλλογής Ethiopiques, ένα ιδιότυπο case study πάνω στο μοναδική συνεισφορά του στο ξεπέρασμα των μουσικών συνόρων και το πάντρεμα διαφορετικών ειδών.
Σε αυτό συνέβαλε το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια τον πλαισιώνει η κολεκτίβα των μέγιστων Heliocentrics, μιας μπάντας εξαιρετικών μουσικών με θητεία δίπλα στον Dj Shadow και με δηλωμένους οπαδούς χιπ χοπ μέντορες σαν τον Madlib. Η εταιρεία του τελευταίου εξάλλου, η Stones Throw, έχει εκδώσει τις περισσότερες από τις κυκλοφορίες τους.
Το αποτέλεσμα της συνεργασίας των κορυφαίων και τόσο ξεχωριστών αυτών μουσικών θα το απολαύσουμε στη σκηνή το Σάββατο 13/6, στην κεντρική σκηνή της Τεχνόπολης.

2L8

Μετά_Μπρεχτ

«Μπείτε στην αντίσταση: Ερωτευθείτε!».
Τα άλμπουμ των 2l8, “Armed Angels, Frustrated Youth, the Art of Self-Deceit and Music Industry" (2005- Poeta Negra Records) και “HE & SHE, Angry Enough To Keep Loving In The Dark Ages” (2008- Inner Ear Records) είναι γεμάτα ποίηση, θλίψη και μελοδραματισμό.

Στον πρόσφατο δίσκο τους, ένας παράξενος κλόουν και η μεγάλη μπάντα του υμνούν τη μοναξιά, τον έρωτα και την αποτυχία. Μια μινιμαλιστική ποστ ροκ όπερα μπρεχτικών αποχρώσεων μιλάει για Εκείνον και Εκείνη, για ένα στοιχειό και μια χορωδία απογοητευμένων ποιητών. Για την αιώνια μάχη της αγάπης με τον μηδενισμό, την αντίσταση στην απάθεια, τον πόνο και το θυμό. Η ορχήστρα των τροβαδούρων – παλιάτσων εξερευνεί τις δυνατότητες των οργάνων (μπάντζο, πιάνο, κοντραμπάσο, θέρεμιν, βιολιά και τσέλο) για να ντύσει τις μελαγχολικές ιστορίες που απαγγέλλει ο Κ, ο κλόουν.
Οι εμφανίσεις τους δεν είναι μια ακόμα συνηθισμένη συναυλία. Το θέατρο, ο χορός, η ποίηση και η μουσική συνδυάζονται για να εξιστορήσουν τις πανέμορφες λεκτικές εικόνες του εμπνευστή του σχήματος, Κώστα Βοζίκη. Μην τους χάσετε όταν θα στοιχειώνουν τη σκηνή του αμφιθεάτρου, τα ξημερώματα του Σαββάτου

Squarepusher

Επιληπτικές Μπασογραμμές

Ξεχάστε την απλότητα. Οι πολυσύνθετες ηλεκτρονικές ελεγείες του μισάνθρωπου από την Αλβιώνα δε θα αφήσουν στιγμή ήσυχο το μυαλό και το σώμα μας. O Tom Jenkinson (Squarepusher για τους φίλους), παράτησε στη μέση της σπουδές του στη σχολή καλών τεχνών του Τσέλσι και από νωρίς βυθίστηκε στην ακμαία τότε jungle και breakbeat σκηνή. Ανακάλυψη του ηγέτη της αγγλικής ελεκτρόνικα, Aphex Twin, κατάφερε κάποια στιγμή να τον ξεπεράσει σε διασημότητα λόγω των εντυπωσιακών πολυσχιδών συνθέσεών του. Ο ανελέητος ρυθμός των beats και το σφυροκόπημα του μπάσου έχουν κάνει απόλυτα χαρακτηριστικό τον ήχο του. Σε ένα κομμάτι του, η ταχύτητα του ρυθμού φτάνει τα 190 beats το λεπτό!

Ο ίδιος, εκτός από ιδιοφυής συνθέτης, είναι και βιρτουόζος του ηλεκτρικού μπάσου. Ο καθ’ ύλην ειδήμων Flea των Red Hot Chili Peppers τον έχει χαρακτηρίσει ως τον καλύτερο μπασίστα της εποχής μας. συνήθως δε, παίζει το μπάσο, παράλληλα με τα synth και τα sequencers!
Οι κλειστοφοβικές αγωνιώδεις συνθέσεις του όμως ενδείκνυνται για πολύ χορό. Ο ιδρώτας θα κυλήσει άφθονος το βράδυ εκείνο.

Mathew Herbert Big Band

Φινετσάτη Επανάσταση

Τι κάνει μια τζαζ big band στη σκηνή ενός πρωτοποριακού (κατά βάση) ηλεκτρονικού φεστιβάλ; Μα, αγαπητοί, αν προσέξετε καλά, αυτή δεν είναι μια τυπική τζαζ ορχήστρα. Πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν εμπνευστής της είναι ο Μάθιου Χέρμπερτ;

Ο ακαταπόνητος ανανεωτής του ηλεκτρονικού ήχου και συνεργάτης ονομάτων όπως Βjork, REM, John Cale, Roisin Murphy, Yoko Ono, Serge Gainsbourg και Jamie Lidell, όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με τη τζαζ, το έκανε με το δικό του, μοναδικό, τρόπο. Συνέθεσε μουσική για τρομπέτες, σαξόφωνα, μπάσα, ντραμς και κιθάρες, έγραψε πολιτικούς στίχους για τη μοναρχία, τη φτώχεια, τη θρησκεία και τα ΜΜΕ, έβαλε σόουλ ερμηνευτές να τους τραγουδάνε σα να τραγουδάνε 60s τζαζ κομμάτια αγάπης σε κλαμπ της Νέας Ορλεάνης και τους περιποιήθηκε ηλεκτρονικά, χωρίς ωστόσο να σαμπλάρει ούτε ένα φυσικό όργανο. Το μανιφέστο PCCOM, που συνέταξε ο ίδιος, απαγορεύει το σαμπλάρισμα δουλειάς οποιουδήποτε άλλου μουσικού, και τη χρησιμοποίηση προηχογραφημένων φυσικών οργάνων. Αυτό βέβαια δεν τον εμποδίζει να ηχογραφεί και να χρησιμοποιεί λούπες από ήχους που παράγονται από βιβλία, λαχανικά και τενεκεδάκια αναψυκτικών! Έμπλεος μένους κατά της παγκόσμιας καταπίεσης, θιασώτης της φινέτσας και περιστοιχισμένος από καταπληκτικούς μουσικούς, θα παραβρεθεί στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ, το Σάββατο 13/6.


Family Battle Snake

Εφιαλτικός Θόρυβος, Παγκόσμια Αναγνώριση

Ο Βασίλης Κουλίγκας δεν είναι ο τυπικός Έλληνας νεανίας που παλεύει να φτιάξει μουσική σε αυτοσχέδια στούντιο στο Παγκράτι και φτάνει στο απόγειο της καταξίωσης όταν παίξει σε ένα μισογεμάτο από λιγοστούς φαν και πολλούς γνωστούς και φίλους live club των Εξαρχείων.

Το πάθος του για τη noise και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, τον έκαναν γρήγορα γνωστό σε όσους παγκοσμίως ασχολούνται με τα πιο extreme ακούσματα. Με έδρα το Λονδίνο και το Βερολίνο, πλέον, ο Family Battle Snake, υπογράφει τις πολυάριθμες κυκλοφορίες του στη δική του PAN Records, είναι μέλος της επιφανούς κολεκτίβας Sudden Infant, εμφανίζεται στα σημαντικότερα φεστιβάλ του είδους, συνεργάζεται με τους Chris Corsano, Thurston Moore, Anla Curtis,
Karen Constance, Damo Suzuki, Mark Durgan, Ashtray Navigations, Astro, Family Underground, περιοδεύει με τον Merzbow και τον Astro, και δέχεται ύμνους από τη βίβλο της πρωτοποριακής μουσικής, το περιοδικό Wire.

Αυτό το καλοκαίρι περιοδεύει ανά τον κόσμο, άρα μη χάσετε τη σπάνια ευκαιρία να τον δείτε ζωντανά να εξαπολύει θορυβώδη επίθεση στη γαλήνη, τις μικρές ώρες της Παρασκευής, στο αμφιθέατρο της Τεχνόπολης.








Γλωσσάρι synch

Αlternative: Σαν να λέμε, εναλλακτικός. Εναλλακτικοί καλλιτέχνες, μακριά από το προβεβλημένο mainstream. Σπάνια θα τους ακούσετε στα ξοφλημένο ελληνικό ραδιόφωνο, δε θα τους δείτε σε μουσικά κανάλια. Δεν επιδιώκουν να γίνουν αρεστοί στο ευρύ κοινό. Είναι όμως αυτοί που καθορίζουν τη μουσική του μέλλοντος μας. Βλ: Florence And The Machine, Teenagers, Junior Boys

Βpm: Ήτοι Beats Per Minute, ταχύτητα των beats ανά λεπτό. Μονάδα που μετράει το τέμπο ενός κομματιού, όπως μετριέται ο σφυγμός της καρδιάς. 80-100 beats για το hip hop, 120-128 για τη house, 140-150 για τη jungle, πάνω από 160 για τη psytrance. Όλη η γκάμα της ρυθμολογίας της σύγχρονης μουσικής σε ένα φεστιβάλ.

Club culture: Οι χαπακωμένοι έφηβοι με το κενό βλέμμα ανήκουν πλέον μόνο στο υποσυνείδητο του μέσου μεσήλικα θεατή των δελτίων ειδήσεων. Η κουλτούρα των club και της χορευτικής μουσικής επιβίωσε των πουριτανικών αντανακλαστικών της Ελληνίδας μάνας. Έγινε πιο έξυπνη, πιο intellectual, πιο συνειδητοποιημένη. Ανακάλυψε την τέχνη και η τέχνη ανακάλυψε αυτήν. Ξεπέρασε την κοντόφθαλμη περιχαράκωση των ειδών και επαναπροσδιορίζει τη μουσική του σήμερα.

Διαφημίσεις: Τα σποτάκια του synch, σκηνοθετημένα από τον Βασίλη Κατσούπη και σε μουσική επένδυση του Larry Gus, έχουν προκαλέσει εντυπωσιακά θετικά σχόλια για την απλότητα των ιστοριών που απεικονίζουν την εμπειρία του φεστιβάλ. Οι φωτογραφίες των αφισών με τις καμπυλόγραμμες μαύρες κυρίες αντίθετα θεωρούνται αμφιλεγόμενες. Ευρηματικές για κάποιους, ανούσιες και αντιαισθητικές για άλλους. Βλ: http://www.synch.gr/index.php?lang=2

Dubstep: Από το Λονδίνο των μέσων των 00s, το Ντάμπστεπ εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο μέσα σε λίγα χρόνια. Στην Ελλάδα μας το σύστησε το Synch. Χρησιμοποιώντας ως μαγιά το UK Garage, τη Jungle, τη Reggae και το Trip Hop, χαρακτηρίζεται από το αδυσώπητο μπάσο και τις σκοτεινές ατμόσφαιρες. Το πέρασμα από τα μικρά underground ακροατήρια στις μάζες έγινε πριν 2 χρόνια με τον Burial. Ακολούθησαν οι Kode 9, όλοι οι καλλιτέχνες της Hyperdub, και πολλοί ακόμα. Βλ: The Bug

D.I.Y.: Ή, κάντο μόνος σου. Οι διδαχές του πανκ των 70s βρίσκουν έδαφος στα φτηνά samplers και sequencers των πιτσιρικάδων των 00s. Δε χρειάζεται να έχεις σπουδάσει σε κονσερβατουάρ. Μην εξαρτάσαι από πολυεθνικές εταιρείες. Φτιάξε τη μουσική που σου αρέσει να ακούς, ανέβασε την στο Ίντερνετ, εκμεταλλεύσου τα underground δίκτυα, συνεργάσου με ανεξάρτητες δισκογραφικές και παραγωγούς. Μείνε σταθερός στην άποψή σου. Βλ: Ebony Bones, Egotrya, Evripidis & His Tragedies

Εxperimental: Όταν χτυπήσεις τον όρο στη Βικιπέδια τα πρώτα ονόματα στα οποία πέφτεις πάνω είναι ο Ξενάκης, ο Cage, ο Stockhausen, ο Zappa…Και συνεχίζεις στο σήμερα με Merzbow, Animal Collective, Sonic Youth, κ.ο.κ. Σπάσιμο της νόρμας και αποδόμηση των μελωδιών. Ξεπέρασμα των τυπικών ηλεκτρονικών ή κλασικών ενορχηστρώσεων και απαραίτητο στοιχείο για την αναγέννηση της ποπ μουσικής. Ο πειραματισμός του σήμερα είναι η πεπατημένη του αύριο. Βλ: Schaltkreis Wassermann, Fennesz, Tasman, YOU

Funk: Η 70s μετεξέλιξη της Jazz και Soul, η βάση για την disco και το hip hop, ποτέ δεν έπαψε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της χορευτικής μουσικής, άλλοτε επαναστατικό και άλλοτε κομψευόμενο. Πάντα καυτό και σέξυ, το φανκ, είτε ανόθευτο, είτε μεταλλαγμένο, πάντα σε κάνει να κουνιέσαι στο ρυθμό του μπάσου και των ντραμς, θα σου θερίσει το μυαλό με τις κοφτερές κιθάρες και τα πνευστά. Βλ: Mulatu Astatke & The Heliocentrics

Greek Artists: Παραδοσιακά το Synch έχει φιλοξενήσει μπάντες και καλλιτέχνες που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους συναδέλφους τους στο εξωτερικό, παρά μόνο την υποστήριξη από οργανωμένα δίκτυα και την αποδοχή από μεγάλη μερίδα του κοινού. Και φέτος είναι πολυάριθμες οι συμμετοχές Ελλήνων καλλιτεχνών με λόγο ύπαρξης και μουσική που ξεπερνά το γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας. Βλ: Family Battle Snake, ΝΤΕΪΒΙΝΤ, 2L8, Night On Earth

Hip hop: Το συνώνυμο της αστικής μουσικής την τελευταία 30ετία, έχει διανύσει μια πορεία από τα αλώνια στα σαλόνια και από τα γκέτο στα γκαλά. Όσο και να λουστραριστεί όμως, δε χάνει τη ριζοσπαστικότητα και την επιδραστικότητά του. Η κληρονομιά 100 και βάλε χρόνων μαύρης μουσικής παράδοσης, ανήκει πλέον σε κάθε φυλή και κάθε τόπο. Βλ: Puppetmastaz, Hudson Mohawke,

Ιστορία: Αυτή είναι η 6η κατά σειρά διοργάνωση του Synch. Ξεκίνησε από το πανέμορφο Τεχνολογικό Πάρκο του Λαυρίου το 2004 και συνεχίζει στην εξίσου εντυπωσιακή και πιο εύκολα προσβάσιμη Τεχνόπολη στο Γκάζι. Στην αρχή εστίαζε στην ηλεκτρονική μουσική, αλλά πλέον περιλαμβάνει στο πρόγραμμά του όλο το φάσμα της πρωτοποριακής μουσικής του καιρού μας. Από την αρχικά επιφυλακτική αποδοχή, τώρα μαζεύει χιλιάδες κόσμου, εντάσσεται στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ και συγκρίνεται με τα αντίστοιχες διοργανώσεις του εξωτερικού.

Jazz: Από ένα φεστιβάλ που ασχολείται με την σύγχρονη μουσική δεν μπορεί να λείπει η τζαζ. Όχι όμως όπως υπάρχει στο μυαλό του μέσου ακροατή, αλλά στην πιο καινοτομική της εκδοχή, μέσα από προσμείξεις με την ηλεκτρονική μουσική, το χιπ χοπ και τη ροκ. Αυτοσχεδιασμοί, μεγάλοι μουσικοί, χορευτική διάθεση και καινοτομικές ενορχηστρώσεις. Βλ. Jazzanova, Mathew Herbert Big Band,

Κινούμενη Εικόνα: Πλέον είναι πεποίθηση όλων ότι η μουσική και η εικόνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Από την αρχή της πορείας του Synch, η ενότητα κινούμενη εικόνα παρουσίαζε μερικούς από τους πιο πρωτοποριακούς καλλιτέχνες της εικόνας. Φέτος φιλοξενεί το Silent Movie Project, με βίντεο δημιουργών από όλο τον κόσμο που δεν ξεπερνούν τα δυο λεπτά.
Βλ: http://www.synch.gr/index.php?lang=2&cid=5

Λάπτοπ: Η νέα κιθάρα. Έχει ξεπεραστεί πια το στερεότυπο ότι μουσικοί με λάπτοπ παράγουν ψυχρή μουσική. Δεν ξενίζει πλέον κανένα να βλέπει μπροστά από τα ντραμς, ένα στημένο λάπτοπ με την οθόνη του να φωτίζει μέσα στο σκοτάδι το πρόσωπο του μουσικού. Η ποιότητα και το πάθος δεν είναι θέμα οργάνων. Ήχοι που παράγονται από φυσικά όργανα και ηλεκτρονικές συχνότητες συνδυάζονται κατά κόρον και οδηγούν σε συχνά αριστουργηματικά αποτελέσματα. Βλ: Biomass, Friendly Fires

Μerchandise: Τα αναμνηστικά αντικείμενα του φεστιβάλ έχουν ξεχωρίσει για το πρωτότυπο design τους. Θα βρεις τσάντες – υφασμάτινες απομιμήσεις ενισχυτών, σάμπλερς, gameboys και βινυλίων, καθώς και διάφορα αξεσουάρ όπως σκουλαρίκια και κονκάρδες. Μόνιμη σχεδιάστρια η Serena Galdo. Διανέμονται σε καταστήματα και ιντερνετικά mail orders από την Αγγλία μέχρι την Ιαπωνία. Βλ: http://www.synch.gr/index.php?lang=2&cid=15

Νέα Μέσα: Φέτος παράλληλα με τις μουσικές εκδηλώσεις, θα «τρέχουν» και δύο συλλογικές εκθέσεις: η Intothepill. Vol.1 με σύγχρονη ελληνική βίντεο τέχνη, με συμμετοχή σημαντικών καλλιτεχνών του χώρου, καθώς και τη νέα ερευνητική ομάδα του Intothepill, Unisol και η {+αθρ(0)ίσεις - syn_athr(0)isis} , μια συνεργασία του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (Τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας) σε συνεργασία με το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής και την Διεθνή Επιθεώρηση Αρχιτεκτονικής ΔΟΜΕΣ• μια μελέτη του σύγχρονου αστικού περιβάλλοντος μέσα από τις αρχιτεκτονικές προτάσεις των συμμετεχόντων. Βλ:http://www.synch.gr/index.php?lang=2&cid=4

Noise: Επαναλαμβανόμενη αναπαραγωγή θορύβου, ατονικότητες, παραφωνία, ηχητική παραμόρφωση. Είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το είδος μουσικής που για κάποιους απλά δεν είναι μουσική και για άλλους είναι η συνέχεια της Musique concrète και της αυτοσχεδιαστικής παράδοσης. Οι οπαδοί δηλώνουν ότι αυτό που μετράει είναι η εμπειρία και τα συναισθήματα που σου γεννάει κάθε άκουσμα, όχι το εύπεπτο και το συνηθισμένο. Βλ: Merzbow, Family Battle Snake

Ποστ Ροκ: Και μετά το ροκ, τι; Το ποστ ροκ είναι άλλος ένας όρος – εφεύρημα των δημοσιογράφων που περιγράφει τον ήχο συγκροτημάτων τις τελευταίες δεκαπενταετίας, όπως οι Mogwai, οι Sigur Ros, οι Godspeed You! Black Emperor. Αδέσμευτοι από την κλασική ροκ φόρμα, κουπλέ-ρεφρέν, οι ποστ ροκ καλλιτέχνες ανεβοκατεβάζουν στροφές και εντάσεις και δανείζονται τόσο από το πανκ, όσο και από το προγκρέσιβ ροκ και την ηλεκτρονική μουσική. Βλ: Tortoise, Fujiya & Miyagi


Synth Pop: Απενοχοποίηση των βδελυρών 80s και χρήση των συνθεσάιζερ για τη δημιουργία ποπ κομψοτεχνημάτων. Έχοντας ξεφύγει από το στίγμα της «φλωριάς», οι μπάντες του είδους αφήνονται στις ευαίσθητες μελωδίες, ντύνοντάς τις με άκρως χορευτικά ηλεκτρονικά στοιχεία. Ένταση και ρομαντισμός από τους νέους χίπστερς. Βλ: The Teenagers, Friendly Fires, Junior Boys

Σάμπλερς: Ένα μουσικό όργανο που αιχμαλωτίζει ήχους και μουσική και τα αναπαραγάγει κατά τη δημιουργία νέας μουσικής. Τα σάμπλερς έφεραν μια μίνι επανάσταση στον μουσικό κόσμο. Παλιά κομμάτια επιστρατεύονται για φτιαχτούν καινούρια. Φωνές και όργανα απογυμνώνονται από το αρχικό τους περιβάλλον και γίνονται μέρος ενός νέου. Αυτό βοήθησε στη συνεχή μείξη και ανανέωση της μουσικής, αλλά δημιούργησε και αρκετά προβλήματα και αντιμαχίες στο πεδίο των πνευματικών δικαιωμάτων

Τechno: Από το Detroit στο Βερολίνο και από εκεί σε όλον τον κόσμο, η μείξη των ευρωπαϊκών συνθεσάιζερ με τους Αφροαμερικάνικους ρυθμούς της χιπ χοπ, της ηλεκτρικής τζαζ και του χάουζ, γέννησε τη μουσική που πρώτη αποτύπωσε τους βιομηχανικούς ρυθμούς της μετανεωτερικής κοινωνίας και της αλυσίδας παραγωγής και συνάντησε το κοινό των κλαμπ της υφηλίου. Βλ: 3 Chairs (feat. Theo Parrish, Marcellus Pittman, Rick Wilhite), Mathew Jonson

Underground: Είναι το σημερινό underground το αυριανό mainstream; Μπορεί. Γεγονός είναι πάντως ότι η πιο ενδιαφέρουσα πλευρά της τέχνης δε βρίσκεται στους προβολείς, τις επίσημες πρεμιέρες και τα κοσμικά χάπενινγκς, αλλά σε υπόγεια γκαράζ και στούντιο, σε χώρους που δεν είναι η βιτρίνα μιας πόλης και σε κοινό που δεν αρκείται σε αυτά που του προσφέρουν οι εταιρείες και τα κυρίαρχα μέσα.

Workshops/Διαλέξεις: Αναπόσπαστο κομμάτι κάθε Synch είναι τα εργαστήρια και οι διαλέξεις που βοηθούν στην κατανόηση του θεωρητικού υπόβαθρου πίσω από το φεστιβάλ και στην ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα σε κοινό και καλλιτέχνες. Την Κυριακή 14/6, στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη θα πραγματοποιηθεί μια σειρά διαλέξεων για τα όρια της ψηφιακής μουσικής, ενώ την Τετάρτη και την Πέμπτη 10 και 11/6, θα λάβει χώρα στον ίδιο χώρο το εργαστήριο για το Max/MSP/Jitter (γραφικό περιβάλλον για μουσική, audio και multimedia) σε συνεργασία με τη σχολή ηχοληψίας SAE




































Urban Culture – Endless Party

Το Synch θα μπορούσε να είναι το επίσημο φεστιβαλικό πανηγύρι, η μουσική γιορτή που θα δώσει το σήμα για την έναρξη μιας ζωντανής νεανικής δυνατής Αθήνας το καλοκαίρι. Η τριήμερη διάρκεια του, οι χώροι όπου συμβαίνει, οι σκηνές που μπορείς να παρακολουθήσεις παράλληλα και η γενικότερη ενέργεια και λειτουργία του δίνουν το συγκριτικό πλεονέκτημα του να υπερέχει ως καθαρά φεστιβαλικό project στη χώρα μας και να μπορεί να συγκριθεί με άλλα φεστιβάλ στην Ευρώπη.
Είναι ένας από τους λόγους που μας κάνουν να λατρεύουμε αυτήν την τόσο ασχημόμορφη πόλη. Το Synch της προσθέτει χαρακτήρα και νεύρο, κοσμοπολιτισμό και αναζήτηση της σύγχρονης έκφρασης. Ενώνει την Αθήνα με το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των κατοίκων της.
Η γεωγραφική του θέση στην καρδιά της πόλης και η εύκολη πρόσβαση σε αυτό με τα πόδια, με ποδήλατο, με τα μέσα μεταφοράς ή ακόμα και με Ι.Χ. (μα γιατί;) διευκολύνουν το κοινό στο να έρθει και να φύγει ξεκούραστα και κατ’ επιλογήν ενώ μπορεί να συνδυάσει άνετα το φεστιβάλ με οποιαδήποτε άλλη έξοδο-δραστηριότητα στη γύρω περιοχή.
Η ένταξη του στο Ελληνικό Φεστιβάλ αφενός επιβεβαιώνει κατά κάποιο τρόπο την αξιοπιστία και τη δυναμική του και αφετέρου επεκτείνει τις γέφυρες που έχει ανοίξει το Φεστιβάλ προς το νεανικό κοινό και προς τον κόσμο που είναι λιγότερο εξοικειωμένος με τα επίσημα πολιτιστικά δρώμενα. Ξεχάστε για λίγο τις κοσμικότητες και την εκζήτηση και γνωρίστε την τέχνη, όπως συμβαίνει τώρα.
Το Synch είναι ένα φεστιβάλ που έχει κερδίσει τη θέση του ανάμεσα στις άλλες εκδηλώσεις του Ελληνικού Φεστιβάλ, ως η πιο διαυγής εικόνα της σύγχρονης μουσικής και του αστικού πολιτισμού στην πόλη. Πάνω από όλα όμως είναι φεστιβάλ! Δηλαδή, χαλαρή διάθεση, cool τυπάκια, ορθοστασία, μπύρες, χορός, ξενύχτι και απρόβλεπτα…