Coti K – Νίκος Βελιώτης

Συνάντησα τον Νίκο Βελιώτη και τον Coti K στο σπίτι του δεύτερου στον Κεραμεικό ένα πολύ ζεστό μεσημέρι. Υπό την σκιά της πανύψηλης λεμονιάς του Coti έμαθα λίγα πράγματα παραπάνω για τη δουλειά του Νίκου Βελιώτη, που όταν δεν περιοδεύει με τον Γιάννη Αγγελάκα «δολοφονεί» μουσικά όργανα, και για τον άνθρωπο που επιμελείται μουσικά τις τελευταίες δουλειές του Δημήτρη Παπαϊωάννου και αγαπάει τις οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις, τον μουσικό Coti. Και όλα αυτά λίγες μέρες πριν έρθει ο Λι Πάτερσον για να παρουσιάσουν και οι τρεις μαζί το Performative Installations την 1η Ιουλίου στο Σχολείον.

Της Νάντιας Δρακούλα

Τι είναι το Ρerformative Installations;
Ν.Β.: Για να το αφήσουμε ανοιχτό, είναι κάτι μεταξύ συναυλίας και μη συναυλίας.
C.Κ.: Ναι, είναι κάτι μεταξύ συναυλίας και αυτού που κάνουμε με κάτι μικρές κατασκευές – υπάρχουν τρεις ανεξάρτητες σκηνές που παίζουν παράλληλα μαζί ανοιχτά στον χώρο.

Πώς προέκυψε η συνεργασία των τριών;
Ν.Β.: Μας πρότειναν να κάνουμε κάτι σε αυτόν τον οπτικοακουστικό κύκλο και λέω γιατί να μη φωνάξουμε τον Λι, είναι ό,τι πρέπει για αυτό το πρότζεκτ. O Λι έχει έρθει στην Ελλάδα άλλες δύο φορές στο Φεστιβάλ 2:13 και γενικά η φιλοσοφία του είναι πολύ κοντά σε μας.
C.Κ.: O Λι είναι από μόνος του μια περφόρμανς να τον βλέπεις πώς χειρίζεται όλα αυτά τα πράγματα που παράγουν ήχο. Αυτό που το κάνει πολύ ενδιαφέρον είναι ότι χρησιμοποιεί εντελώς μη επεξεργασμένους ήχους, αλλά και η διαφορετική προσέγγιση μιας πηγής ήχου που είναι δίπλα σου και δεν την προσέχεις και που μπορεί να σε ξαφνιάσει.

Τι σας ενώνει λοιπόν τους τρεις και τι σας χωρίζει;
C.Κ.: Μας ενώνει η προσέγγιση της μουσικής, σαν ηχητικό φαινόμενο κι όχι αναγκαστικά σαν κάτι που φέρει ρυθμό και μελωδία.

Αυτό που κάνει ο Λι στο στάδιο της έρευνας θυμίζει πάντως ακαδημαϊκή επιστημονική έρευνα.
Ν.Β.: Ναι, μοιάζει, αλλά είναι εντελώς πρακτική, χειροπιαστή υπόθεση.

Και τι σας χωρίζει;
Ν.Β.: Μας χωρίζει η απόσταση! (γέλια)

Όχι εσάς τους δύο.
Ν.Β.: Εμάς τους δύο όχι, εμάς δεν μας χωρίζει τίποτα!

Αυτό το θέμα της πειραματικής μουσικής και του noise, που πολύ κόσμο τον κουράζει, τελικά πόσο είναι μουσική;
Ν.Β.: Εκατό τοις εκατό μουσική. Το γούστο δεν είναι γραμμικό• κάτι που μου αρέσει τώρα και το θεωρώ μουσική κάποιος το θεωρεί θόρυβο, αλλά μεθαύριο μπορεί να αλλάξει γνώμη.

Στόχος είναι το πείραμα; Το πρωτοποριακό αποτέλεσμα;
C.Κ.: To ζητούμενο δεν είναι το πρωτοποριακό, αλλά μια πορεία στη σχέση μας με την τέχνη του ήχου.

Coti, εσύ ας πούμε από τις δουλειές που έχεις κάνει ποια έχεις χαρεί περισσότερο;
C.K.: Φαντάζομαι ότι τις τελευταίες για τον λόγο ότι είμαι πιο κοντά σε αυτή την αισθητική. Είμαι πιο κοντά σε αυτό που έχω κάνει τώρα. Ας πούμε, μου άρεσαν πολύ τα installations που έκανα με τον Δημήτρη Χαρίτο στο πλαίσιο του ΕΜΣΤ και της έκθεσης «Expanded Ecologies» και της Μπιενάλε.

Ποια είναι η σχέση σας με τα live;
C.Κ.: Εγώ παίζω πολύ πιο σπάνια απ’ ό,τι ο Νίκος, η σχέση μου είναι περίεργη, τώρα που το σκέφτομαι έχω να παίξω καιρό και με αγχώνει λίγο (χαμόγελα), αλλά για μένα η μουσική μπορεί να είναι κάτι πολύ πιο ανοιχτό, όπως ένα installation, δεν χρειάζεται να είναι μια συναυλία στα πολύ rock ’n’ roll πλαίσια.
Ν.Β.: Για μένα είναι τρόπος ζωής, το έχω περάσει σε αρκετά μεγάλο φάσμα, από τα πιο mainstream pop πράγματα που κάνω με τον Γιάννη (Αγγελάκα), μέχρι πολύ πιο extreme και σε εισαγωγικά πειραματικά.

Όπως αυτό που έκανες στο Φεστιβάλ της Γλασκόβης;
Ν.Β.: Ναι, το Tselo Powder, ας πούμε, ήταν πιο ακραίο. Χώρισα την ηχητική έκταση του τσέλου μου σε εκατό μέρη, έπαιξα από μια ώρα το καθένα –δουλειά τριών μηνών– και τα έβαλα να παίζουν όλα μαζί. Την ώρα που έπαιζαν κατέστρεψα το τσέλο μου, το έκανα σκόνη και το έβαλα σε βαζάκια.

Ακούγεται δολοφονικό. Γιατί το έκανες αυτό;
Ν.Β.: Είχα κάνει ένα σόλο cd το 2004 με το τσέλο και μετά μου φάνηκε για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω λογικό να καταστρέψω το όργανο.

Ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου που το είδε;
Ν.Β.: Διχασμένες. Κάποιοι είπαν ότι είμαι πλουσιόπαιδο, ότι είμαι βλαμμένος και ότι το κάνω προς χάριν εντυπωσιασμού για να γίνω γνωστός, κάποιοι άλλοι ότι είμαι ιδιοφυΐα και ότι έχει μια μεταφυσική άποψη, μια αυτοακύρωση, πράγματα που δεν τα καταλαβαίνω. Τελικά το κόνσεπτ για μένα ήταν να μου πει ο καθένας την ακατανόητη για μένα γνώμη του για το πρότζεκτ.

Υπάρχει κάποιο γεωγραφικό μέρος στο μυαλό σας που να σας εμπνέει να δημιουργήσετε;
N.Β.: Για μένα όχι, μου αρέσει να γυρνάω• εκεί που βρίσκομαι κάθε φορά είναι το αγαπημένο μου σημείο. Μου αρέσουν βέβαια οι χώρες του Βορρά.
C.Κ.: Εγώ θα ήθελα ένα μέρος ήσυχο, έχω ανάγκη από την απουσία μουσικής για να παράγω. Η Τήνος είναι ένα τέτοιο μέρος. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι και μου έρχεται σαν όνειρο η ανάμνηση, θυμάμαι το Σαν Φρανσίσκο όπου είχα πάει και ήταν απίστευτα ωραία.

Διακοπές;
N.Β.: Εγώ έχω περιοδείες με τον Γιάννη και πρόκειται να παίξω στο Φεστιβάλ Konfrontationen στο Νίκελσντορφ με τον Ραντού Μαλφάτι.
C.Κ.: Έχουμε να φιλοξενήσουμε τον Λι, μετά εγώ θέλω ενάμιση μήνα off, που ποτέ δεν είναι ουσιαστικά off, και από φθινόπωρο έχω την καινούργια παράσταση με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου που θα ανοίξει το κτίριο Τσίλερ του Εθνικού.