Απόγευμα στην Πειραιώς 260

Της Γεωργίας Γεωργακαράκου


Δυο ώρες πριν χτυπήσει το κουδούνι για την έναρξη της παράστασης «pitié» βρεθήκαμε να περιπλανιόμαστε στο χώρο της Πειραιώς 260. Για ποιο λόγο; Μα για να δούμε το χώρο πριν υποδεχτεί το κοινό του, την ώρα που το καλωσορίζει και τη στιγμή που το αποχαιρετά.

Το λεωφορείο από την Ομόνοια με άφησε στη στάση «Καλών Τεχνών», λίγα μέτρα μακρυά απο το κτήριο της σχολής. Τα μισογκρεμισμένα πεζοδρόμια της Πειραιώς και κάτι φυλλωσιές, που όπως αποδεικνύεται αντέχουν γερά στο καυσαέριο, σε κάνουν αρχικά να χάσεις για λίγο το στόχο σου. Να προσεγγίσεις δηλαδή την είσοδο, που δεν βρίσκεται πάνω στη λεωφόρο αλλά στο στενό της Πολυκράτους. Να γυρίσεις πίσω, να ρωτήσεις κανένα περαστικό; Το κορίτσι με τον δαντελωτό γιακά της αφίσας είναι εκεί για να σε καλωσορίσει και να σου δείξει το δρόμο.
Με λίγα βήματα περπάτημα βρεθήκαμε στην είσοδο. Απ’ έξω μόνο με χώρο τέχνης δεν μοιάζει, αφού ούτε η αμιγώς βιομηχανική γειτονιά σε προϊδεάζει για κάτι τέτοιο ούτε οι ψηλοί τοίχοι του κτηρίου σου επιτρέπουν να ρίξεις κλεφτές ματιές για να δεις τι τελοσπάντων παίζει εκεί μέσα. Προς στιγμήν έρχονται αναμνήσεις από την οδό Ορφέως, το δρόμο με τα πρακτορεία μεταφορών στο Βοτανικό, αλλά οι πρώτες εικόνες απο το χώρο της Πειραιώς 260 τις διώχνουν αμέσως. Εκεί, άλλωστε, δεν έχει ούτε αίθουσες παραστάσεων ούτε μπαρ για «κοινωνικό σχολιασμό».
Αν και είναι μόλις επτά το απόγευμα, οι εργαζόμενοι στα εκδοτήρια βρίσκονται στο πόστο τους, το μικρό λυόμενο κουβούκλιο – μέρος με έντονη κίνηση. Τα τηλεφωνήματα με την ώρα αυξάνουν και οι ματιές στον υπολογιστή για τυχόν διαθέσιμες θέσεις είναι όλο και πιο συχνές. Αρκετή πίεση, αλλά οι εργαζόμενοι δείχνουν να τη διαχειρίζονται με ευγένεια και διάθεση για την καλύτερη εξυπηρέτηση του κοινού. Και οι παραστάσεις του χώρου Δ αλλά και του χώρου Η έχουν μεγάλη ζήτηση. Καλά πάμε απ’ ό,τι φαίνεται.
Στον προαύλιο χώρο, δεν έχει ακόμα έλθει ο κόσμος. Μόνο οι φύλακες με τα κίτρινα γιλέκα τους που καθοδηγούν προς το πάρκινγκ όσους οδηγούς αυτοκινήτων έφτασαν νωρίς. Προνοητικό, αφού ποιος θα πρωτοπρολάβει μια απο τις 250 θέσεις στάθμευσης;
Το μπαρ είναι κιόλας ανοιχτό. Κάποιοι πίνουν τον απογευματινό τους καφέ. Τα ελαφρά ποτά- αφορμή για κριτική και ψιλή κουβέντα- ενδείκνυνται για μετά την παράσταση. Τότε που η βραδινή καλοκαιρινή διάθεση θα ’ναι στα χάι της και ο κόσμος ακόμα πιο χαλαρός.
Προχωράμε στα ενδότερα και κατευθυνόμαστε προς την αίθουσα Η, όπως δείχνουν οι πινακίδες. Προσπερνάμε ενα στεγασμένο γκαράζ, που πιθανόν να λειτουργούσε ως αποθήκη, και ο αχανής χώρος μπροστά μας είναι γεμάτος απο μικρά βιομηχανικά κτίσματα που φέρνουν λίγο απο κατασκευές με σφηνοτουβλάκια. Ναι, έχεις την αίσθηση πως στο χώρο αυτό μπορείς άνετα να παίξεις το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού. Ή ακόμα και κρυφτό, με την παρκαρισμένη νταλίκα να είναι απο τις καλύτερες κρυψώνες. Παρατηρώντας το χώρο, με μοναδικές παρουσίες τους ταξιθέτες που προετοιμάζονται, σκέφτεσαι οτι το παλιό εργοστάσιο επίπλων που κάποτε στεγαζόταν σε αυτές τις εγκαταστάσεις δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη. Αλήθεια, τι καλύτερο απο το να μετατραπείς στα «γηρατειά» σου σε χώρο πολιτισμού και μάζωξης των απανταχού φιλότεχνων της Αθήνας;
Η ώρα είναι σχεδόν εννιά. Τώρα επικρατεί συνωστισμός. Άλλοι όρθιοι άλλοι καθισμένοι κατάχαμα και άλλοι στα τραπεζάκια απολαμβάνουν ένα σνακ διαβάζοντας την εφ. Με το πρώτο χτύπημα του κουδουνιού, οι πιο ανυπόμονοι μπαίνουν στη σειρά μπροστά απο την είσοδο. Τους ακολουθούμε, μπαίνουμε μαζί τους στην αίθουσα. Σε λίγα λεπτά, η παράσταση αρχίζει.

Συνωστισμός παντού λίγο μετά τις έντεκα. Και στο πάρκινγκ, με τους φύλακες να προσπαθούν να κατευθύνουν τα αυτοκίνητα με τα κόκκινα φωτιζόμενα ραβδιά, και στο προαύλιο που γέμισε και πάλι ζωή. Απο την αίθουσα βγαίνεις με δυσκολία, ακόμα και αν η πόρτα είναι ορθάνοιχτη. Οι πρώτοι έχουν ήδη στήσει πηγαδάκια συζήτησης με την παρέα τους και δεν λένε να μετακινηθούν. Τους υπόλοιπους θα τους βρεις στο μπαρ να παίρνουν τις μπίρες δυο δυο για καβάτζα, όπως ακούσαμε μερικούς να λένε, ή να τσιμπολογούν. Καλή η τέχνη, αλλά κάποιοι φαίνεται πως πείνασαν... Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που προτιμούν να περιπλανηθούν στο χώρο ήρεμα και χωρίς βιασύνες. Με ή χωρίς παρέα ρίχνουν ματιές στο πρόγραμμα του φεστιβάλ, επέξεργάζονται το χώρο με τη βραδυνή του όψη και πιάνουν κουβέντα για καλοκαιρινές διακοπές με γνωστούς που έτυχε να συναντήσουν. Μικρός που είναι ο κόσμος. Μερικοί, πιο περίεργοι, πάνε στο μπαρ του χώρου Δ να κόψουν κίνηση. Πολλοί, μαθαίνουμε, πως το προτιμούν. Λέτε τα παρτέρια που θυμίζουν παλιά αθηναική γειτονιά να κάνουν τη διαφορα; Όπως και να έχει ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ο χώρος της Πειραιώς 260 έχει αποκτήσει το δικό του μοναδικό κοινό, όχι μόνο λόγω των παραστάσεων που φιλοξενεί, αλλά κυρίως του ίδιας της προσωπικότητάς του. Και δεν το λέμε μόνο εμείς, ιδού οι αποδείξεις!






Μίνα Κωνσταντοπούλου, εργαζόμενη στα εκδοτήρια
Στην Πειραιώς 260 έρχεται κόσμος που ξέρει τι θέλει να δει και έχει μεγάλη επιθυμία να το δει, σε αντίθεση με το Ηρώδειο, που φιλοξενεί και τον περαστικό, τον τουρίστα ή κάποιον που θέλει απλώς να επισκεφτεί τον ιστορικό χώρο. Ο χώρος της Πειραιώς έχει χαρακτήρα, αφού δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο αυτή τη στιγμή. Το θέατρο όπου και να πας έχει άλλη όψη, πιο επίσημη και πιο επιβλητική. Το δικό μας θέατρο είναι πολύ πιο προσιτό και στο θεατή που έρχεται για πρώτη φορά του δημιουργούνται διαφορετικά συναισθήματα. Στην αρχή οι περισσότεροι σκέφτονται «Ωχ που ήρθα;» μα όσο μπαίνουν πιο μέσα στο χώρο βιώνουν και το διαφορετικό που ζουν κατα τη διάρκεια της παραστασης. Ο χώρος ο ίδιος είναι τελικά αυτός που κερδίζει τον κόσμο.

Έφη Καρκάνη εκδοτήρια
Τα εκδοτήρια της Πειραιώς είναι αρκετά ιδιαίτερα γιατί απευθύνονται κυρίως σε καλλιτεχνικό κοινό που είναι γνώστες του αντικειμένου. Εδώ θα βρεις πάντα το κριτικό μάτι που ρωτάει και μαθαίνει. Και συνήθως ρωτούν, εκτος απο λεπτομέρειες για τις παραστάσεις, και για τον χώρο τον ίδιο που είναι πολύ ιδιαίτερος. Τους εντυπωσιάζει γιατί βλέπουν κάτι διαφορετικό. Ξεφεύγουμε από τους βελούδινους καναπέδες ή από τα βαριά μπορντό χρώματα και εστιάζουμε στην ουσία με αποτέλεσμα πολλές φορές να μας δίνουν συγχαρητήρια που μετατρέψαμε ενα τετοιο χώρο σε θέατρο. Νομίζω τους αρέσει που ενώ είσαι στο κέντρο της Αθήνας ταυτόχρονα μπορείς και να αποκοπείς απο την πολυκοσμία της πόλης.

Δημήτρης Καραΐσκος, μπαρ
Ο κόσμος του Φεστιβάλ είναι διαφορετικός, πιο προσεγμένος, και αυτό είναι που μου αρέσει. Μετά το τέλος κάθονται στα τραπεζάκια χαλαρά και ωραία και λένε τα δικά τους περί παράστασης πολύ ήρεμα. Απ’οτι προλαβαίνω να ακούσω είναι πολύ ικανοποιημένοι και από την οργάνωση του φεστιβάλ και από τον χώρο. Πολλοί μάλιστα ζητάνε να μάθουν για την ιστορία του εργοστασίου. Όσο μπορούμε και όσο ξέρουμε προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε αν και φέτος ο κόσμος είναι πιο ενημερωμένος, ίσως γιατί έχει ξανάρθει. Αυτό που μου λένε είναι οτι τους παραξενεύει ο χώρος που επέλεξε το φεστιβάλ για να φιλοξενεί τις παραστάσεις. Είναι μια αποθήκη και δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν οτι εξελίχθηκε με τέτοιο τρόπο. Παρολ’αυτά είναι ικανοποιημένοι απο το αποτέλεσμα.


Γιώργος Καρτζής παρκινγκ/ φυλακας
Είμαι 3 χρόνια ήδη στο Φεστιβάλ και άλλοτε είναι καλά, άλλοτε όμως όχι γιατί οι θεατές δεν έρχονται στην ώρα τους και κάνουν φασαρία επειδή βιάζονται να μπουν. Πρόβλημα ιδιαιτερο έχουμε όταν έχει πορεία στην Αθήνα και έρχονται όλοι μαζεμένοι. Άντε να προλάβεις τότε. Θυμάμαι τον πρώτο καιρό δίσταζαν ακόμα και να μπουν. Με ρωτούσαν « τι είναι εδώ»; Στην αρχή υπήρχε και πρόβλημα συννενόησης γιατί ενώ στο εισιτήριο γράφει Πειραιώς 260 η είσοδος γίνεται απο τον παραδρομο. Μερικοί ακόμα φωνάζουν που ήρθατε και το φτιάξατε, υπάρχουν όμως και αυτοί που τους αρέσει ο χώρος όπως είναι αλλά πιστεύουν οτι θέλει πολλή δουλειά και λεφτά για να στρώσει.


Άρης Πρωτόπαπας, ταξιθέτης
Τα τελευταια χρόνια επειδή το ελληνικό κοινό βγαίνει περισσότερο στο εξωτερικό, βλέπει την Πειραιώς 260 και του θυμίζει κάτι απο Ευρώπη. Φέτος ειδικά που χρησιμοποιήσαμε τα γκαράζ και τον κήπο στο χώρο Δ τους εξιτάρει ακόμα περισσότερο, γιατί τους αρέσει να πειραματίζονται. Αυτό που παρατηρούμε έντονα είναι οτι ο κόσμος ενδιαφέρεται για την ιστορία των εγκαταστάσεων και συχνά δηλώνουν με επιχειρήματα την προτίμηση τους για κάποιον απο τους δυο χώρους, όπως για παράδειγμα για το μπαρ στο Δ επειδή, όπως λένε, είναι πιο άνετο με τα χαλίκια. Το απολαμβάνουν μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που κάθονται μέχρι το κλείσιμο. Κάτι ακόμα που τους εντυπωσιάζει είναι η συνέπεια που διακρίνει τις παραστάσεις της Πειραιώς260. Οταν λέμε εννιά ξεκινάμε εννιά, γεγονός πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Γι’αυτούς βέβαια ήταν τρομακτικό στην αρχή γιατί δε μπορούσαν να το συνηθίσουν. Σταδιακά όμως προσαρμόστηκαν και πλέον το θεωρούν και προτέρημα του χώρου.

Κώστας Σιδηρόπουλος
Σαν χώρος μου άρεσε έτσι και αλλιώς η Πειραιώς260 γιατί έχω ιδιαίτερη προτίμηση σε οτιδήποτε ιντάστριαλ. Απο τότε όμως που τον μετέτρεψαν σε θέατρο μου αρέσει ακόμα περισσότερο το αποτέλεσμα. Αυτό που ίσως θα χρειαζόταν είναι χρώμα στους τοίχους μέσα και έξω. Θα έπρεπε να δώσουν το χώρο σε γκραφιτάδες, και αν οχι όλο τουλάχιστον μερικά κτήρια. Το οτι βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς να αποκόβεται απο τα δρώμενα της πόλης, είναι στα συν του χώρου. Ελπίζω στο μέλλον η περιοχή του κέντρου να μην υπερφορτωθεί με άλλους χώρους τέχνης έτσι ώστε να μπορέσουν να αναδειχθούν οι ήδη υπάρχοντες.

Μαρία
Βρίσκω την οργάνωση του Φεστιβάλ πολύ καλή. Βεβαια σε αυτό συμβάλλει και ο ίδιος χώρος. Το διαθέσιμο πάρκινκ και η καθοδήγηση που υπάρχει απο τους ανθρώπους είναι απο τα πολύ καλά στοχεία. Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα είναι το ειδος των παραστάσεων που φιλοξενούνται. Κατά τη γνώμη μου, αν οι παραστάσεις αυτές φιλοξενούνταν αλλού δεν θα αναδεικνύονταν καταλληλα. Για παράδειγμα, δεν υπήρχε πιο ιδανική επιλογή απο την Πειραιώς 260 για την «Κόλαση» του Καστελλούτσι. Το περιβάλλον βοήθησε πολύ την παράσταση.

Αναστασια Καϊτσα
Στο χώρο υπάρχει θέμα καθαριότητας. Δεν θα έπρεπε ο δρόμος προς το φεστιβαλ να έχει πεταμμένα ξύλα και σκουπίδια. Ειναι μεν βιομηχανική περιοχή αλλα θα πρέπει να υπάρχει και τάξη. Αν εξαιρέσεις τα παραπάνω, οι παραστάσεις είναι πολύ καλές και τονίζονται μέσα απο τη λιτότητα του χώρου. Τις απολαμβάνω περισσότερο εδώ. Και γιατι όλα τα καλά έργα θα πρέπει να παίζονται στην Επίδαυρο; Στα θετικά του χώρου συγκαταλέγω και τη συνέπεια στις παραστάσεις. Μαθαίνουμε και εμείς σιγά σιγά ως θεατές και βελτιωνόμαστε. Πολύ ωραίο είναι και το λεωφορείο που πάει στο Σύνταγμα. Μπορεί προσωπικά να μην το χρησιμοποιώ, δίνει όμως τη δυνατότητα σε ηλικιωμένους ή σε ανθρώπους που μπορεί να φοβούνται να κατέβουν μόνοι τους στον Ταύρο να μην χάνουν τις παραστάσεις.

Λιβανής Ορέστης
Αν εξαιρέσεις οτι κινδυνεύεις να σε πατήσει αυτοκίνητο ή να σε δαγκώσει σκυλί στην Πολυκράτους, κατά τα άλλα ο χώρος είναι άψογος. Έχει μαγεία, απλότητα και δεν βρισκω το λόγο να τρέχουμε Λονδίνο, Παρίσι και Βερολίνο και να μην πηγαίνουμε σε χώρους 10 λεπτά απο το σπίτι μας. Υπάρχει κάτι ανεβαστικό, ακόμα και ρομαντικό. Ο χώρος έχει ψυχή. Συμβάλλουν βέβαια σε αυτό και οι εργαζόμενοι και το είδος των παραστάσεων. Έχει αυτό το κάτι. Μακάρι όλα τα πρώην βιομηχανικα κτήρια να γίνουν θέατρα. Και το ίδιο το κοινό όμως είναι πιο χαλαρό και με καλή διάθεση να δει αυτό που έχει επιλέξει. Αλλού ο κόσμος είναι και λίγο δήθεν.

Πιτταράς Μανώλης.
Έρχομαι 4-5 φορές κάθε καλοκαίρι όταν ανεβαίνω απο την Κρήτη για δουλειές. Μου αρέσει που δεν χρειάζεται να πάω στο εξωτερικο για να δω μια καλή παρασταση. Και εδώ υπάρχει ευρωπαικό επίπεδο. Όταν μαλιστα τα έργα ειναι πειραματικά, το βιομηχανικο στυλ του χώρου ταιριάζει απόλυτα. Θα μου άρεσε να έχει βέβαια ο χώρος λίγο χρώμα. Ίσως κόκκινο βιομηχανικό. Πως ήταν το Πομπιντού στο Παρίσι που έβλεπες κάτι καμιναδες. Ε, κάπως έτσι το φαντάζομαι. Το μεγαλύτερο προτέρημα του χώρου για μένα είναι η τοποθεσία του. Με το λεωφορείο απο την Ομόνοια είσαι εδώ σε λίγη ώρα. Τι και αν το 90% είναι αλλοδαποί μέσα σε αυτό; Έτσι βλέπεις πως ζει ο κόσμος.

Δέσποινα
Ο ίδιος ο χώρος είναι το στοιχείο που σε τραβάει να έρθεις. Για μένα οι καλλιτεχνικοί χώροι πρέπει να στεγάζονται στο κέντρο. Ακούω διάφορες διαμαρτυρίες απο τον κόσμο του τύπου «που μας φέρνουν», «είναι μακριά» αλλά δε συμφωνώ καθόλου. Άλλωστε έχεις πολλές δυνατότητες πρόσβασης στην Πειραιώς260 είτε με δικό σου μέσο είτε με τα μέσα μεταφοράς. Ακόμα και τα σκυλιά που τυχαίνει να κυκλοφορούν πότε πότε δεν με ενοχλούν καθόλου, αφού είναι μέρος του χώρου.

Βασίλης
Είναι χώρος ανοιχτός, με καλή ενέργεια ήδη απο την πρώτη χρονιά που μπορείς να τον προσεγγίσεις εύκολα με το τρένο και το λεωφορείο. Πλέον έχουμε και καφέ και προσωπικά το βάζω στα συν του χώρου. Θα ήθελα σίγουρα και άλλους χώρους σαν την Πειραιώς260 χωρίς όμως τα κουνούπια και τα πεζοδρόμια με τα σκουπίδια.